Verdriet en verwerking
Soms doet het leven pijn
en zoekt een hart naar ruimte.
Hier vind je gedichten die troosten,
en misschien het donker wat lichter maken.
Loslaten
In de stroom van de tijd
heb ik gerouwd —
om het verlies,
om wat ik niet kon behouden,
om wat ik anders had willen doen.
Ik heb mijn last gedragen
met eerbied,
tot de zwaarte week
en stilte mij zacht omhulde.
Nu laat ik los.
Ik geef terug aan de aarde
wat niet langer van mij is.
Ik adem uit,
en ruimte vult mijn hart.
Het is tijd.
Tijd om te leven in het ritme
van licht en lucht,
van zee en zon,
van liefde en zijn.
Ik keer terug naar mezelf,
naar het stille weten
dat alles komt en gaat
zoals golven die het strand kussen
en zich weer terugtrekken in de diepte.
Ik omarm wat op mijn pad verschijnt,
ik verzucht,
ik glimlach,
en ik leef verder —
in liefde.
Kydifi
Wanneer empathie vervaagt
Waar ik wegzink
schuift het water dichter naar me toe,
en ik voel hoe het zand
mijn stappen opslokt.
Een verleden dat ik dacht te kennen
houdt me onverwacht weer vast.
Waar anderen licht vooruitgaan,
raak ik verstrikt
in wat nog niet is geluwd.
Ik roep, maar mijn stem
verstomt in de drukte van de wereld.
In de spiegel
verschijnt een lach
die mijn pijn niet kent.
Een beleefde glimlach
die stilzwijgend
boven het drijfzand drijft.
En ik vraag me af
waar kwetsbaarheid mag wonen,
nu empathie soms lijkt te verdwijnen
als een woord
dat langzaam
uit het geheugen wordt gewist.
— Kydifi