Een Hostel in Bergen Noorwegen.

 

Gestrand met pech aan de motor.  Na en hele dag regen ‘s avonds even buiten zitten. Een vriendelijke jonge dame wijst me er op dat er een prachtige ondergaande zon te zien is.

We komen aan de praat. Zij Engels met een frans accent

ik met boerenjongens Engels. Maar waar een wil is, is een weg en we doen alle moeite om elkaar te begrijpen.

 

Ze wil een jaartje op reis, net weg uit Frankrijk. Moeite met de methode van lesgeven op haar school alwaar ze onderwijzeres is. Echter, verder in het gesprek merk ik dat er mogelijk nog meer speelt. Ik maak haar dat kenbaar.

 

Het wordt even stil. Ze kijkt de andere kant op. De ademhaling wordt anders. Als ze zich weer omdraait, Kijk ik in betraande ogen en tranen op haar wangen.

​

“Dit had ik niet verwacht” zegt ze. Dat u mij zo mdoorziet.

“Al drie weken op vakantie weet ik dit te vermijden”.

Ik bied mijn excuus aan en zeg  “dat ze mij geen antwoord verschuldigd is”. “Het is oké “ zegt ze, wellicht lucht het ook wel op. “U heeft nu inmiddels een gevoelige snaar geraakt”.

Een poging tot een volgend excuus werd als niet nodig verklaart.

 

28 jaar is ze.

Ze was drie jaar getrouwd. Nu op de vlucht of op zoek.

“Zal nog wel even duren alvorens ik het antwoord daarop heb” zegt ze. We” waren al van onze middelbare schooltijd veel samen, dus dacht hem te kennen” Gaat ze verder.

Maar toen we nog maar net getrouwd waren, voelde ik me steeds minder op mijn gemak. Steeds meer controle over wat ik doe, waarom.

Mijn telefoon stiekem uitlezen, post open maken, maar bovenal die woede. “Nee, hij heeft me nooit geslagen”  maar.

Dat vreselijke kleineren, dat ik nergens voor deugde en dan

“De gedwongen seks, steeds ruwer en pijnlijker”

Kan ze nog net uitbrengen.

 

Ik voel me nietig en klein, weet niet wat te zeggen of te handelen.

 

Maar het ergste “gaat ze verder”, niemand wil me geloven.

Buitenshuis is een zeer vriendelijke, warme man met een luisterend oor voor iedereen. En thuis, tijdens bezoek van vrienden, een geweldige gastheer.

Iedereen dweept met hem, maar ik ken de schaduwzijde.

 

We hebben nog uren met elkaar gesproken.

Hoewel ik met tranen in de ogen alles heb aangehoord,

blijft het inleven of invoelen onmogelijk.

Het besef dat dit slechts één van de velen is die dit overkomt,

doet me schamen, maar tal van acties begrijpen.

 

Dat wellicht de meerderheid van mannen anders is,

verzacht het leed niet, wat hen overkomt.

 

Diep respect voor de Française.

Dit openhartige verhaal en haar zoektocht,

Naar haar antwoorden.

​

​

                 Naar waarheid en zo oprecht mogelijk opgeschreven. 

 

                                                                                                                                    Kydifi